Po stabilizacji powojennej i europejskich zawirowaniach na rynkach lat sześćdziesiątych przyszedł czas na dekadę ósmą, w której zaczęto na poważnie dążyć do stworzenia jednej strefy monetarnej i ujednolicenia polityki w ramach istniejących związków międzypaństwowych. Oto druga faza walki o strefę Euro.
Lata siedemdziesiąte
Niezwykle istotne pod kątem rozwoju strefy jednej polityki pieniężnej były lata siedemdziesiąte. To wówczas, pod przewodnictwem luksemburskiego premiera Pierre’a Wernera stworzono projekt trzyetapowego dążenia do jedności pieniężnej w całej Europejskiej Wspólnocie. Państwa w niej zgromadzone stworzyły warunki, które każdy z nich z osobna musiał spełnić, aby doprowadzić do zjednoczenia pod banderą strefy walutowej. W 1979 roku ogłoszono dokładne wytyczne i zapowiedziano utworzenie Europejskiego Systemu Monetarnego.
Lata 1979-1991
Okres dziewiątej dekady to rozwój i niewyobrażalny sukces ESM, który dał impuls do dalszego działania. Ideą było zawężenie współpracy gospodarczej i zbliżenie krajów Wspólnoty do siebie tak, aby narodowe waluty stawały się walutami podobnymi do siebie.
W efekcie zaczęto myśleć na poważnie o wprowadzeniu jednej waluty, która mogłaby je zastąpić. Jednak strefa Euro to nie tylko waluta, ale także jednolite zarządzanie budżetem oraz pieniędzmi zgromadzonymi wewnątrz Wspólnoty Europejskiej. Okres ten kończą przygotowania do traktatu z Maastricht.
Okres silnego rozwoju planów wspólnego systemu monetarnego nie zakończyłby się sukcesem, gdyby nie współpraca krajów, mająca na celu zjednoczenie walutowe i wprowadzenie odgórnej, osobnej waluty.